شمیم ظهور

بندگی

دلت را با خداوند آشنا كن
زعمق جان خدایت را صدا كن
دلت غفلت زده مانند سنگ است
مس دل را ز یاد او طلا كن
شكوه بندگی در خاكساری است
خضوع و بندگی پیش خدا كن
تو غرق نعمت پروردگاری
بیا و حقّ نعمت را ادا كن
نشان حق شناسی در نماز است
جفا تا كی؟ بیا قدری وفا كن
ركوعی، سجده‌ای، اشكی، خضوعی
به پیش آن یكی، قامت دو تا كن
به پیش او گشا دست نیازی
به درگاه بلند او دعا كن
به سنگ توبه‌ای بشكن دلت را
غرور و سرگرانی را رها كن

چون آفتاب
چون آفتاب جلوه كند تا نماز ما 
در سایه سار عشق شود چاره ساز ما 
وقتی كه بیخودانه سوی دوست میرویم 
قبله، خود آید از همه سو پیشواز ما 
یك شب تو هم بیا و دو ركعت چو ما بسوز 
تا پی بری به لذت سوز و گذاز ما 
چون ما كسی فریفته سوز و ساز نیست 
جز با گداز رفع نگردد نیاز ما

می رسید از قله های کوه نور

از بلندای تشرف در حضور

فرش استقبال راهش می شدند

هر چه جن و هر چه انس و هر چه حور

کوه ها هم در تشهد آمدند

از تجلایی که شد در کوه نور

او چراغ شرع را آورده بود

بر سر این جاده های سوت و کور

تزکیه می داد روح خاک را

چشمه چشمه با سخن های طهور

مثل دریا رودها را جمع کرد

رودهایی از قبایل های دور

وحی می آرود تا آنجا که عقل

در خودش می کرد احساس شعور

شرح صدرش را کسی تخمین نزد

تا بفهمد کیست این سنگ صبور

و کتابی بود با خط خدا

تا بشر خود را کند با آن مرور

ای کتاب قل هو الله احد

لم یلد یولد و لم کفوا احد

حق چو دید آن نور مطلق در حضور/ آفرید از نور او صد بحر نور
آفرینش را جز او مقصود نیست/ پاک دامن تر زاو موجود نیست
میلاد نبی اکرم (صلی الله علیه و آله) و امام صادق علیه السلام گرامی باد

آدم به زمین آمد این حادثه رویا نیست

این فر صت بی تکرار عشق است معما نیست

در آتش پروانه پر واز نمی میرد

با قفس لب هرگز آواز نمی میرد

می شد سفر دنیا آسان تر از این باشد

آدم به هوس رو کرد تا خسته ترین باشد